නූඹේ ළඟ

සඳ දියෙන් රළු පොළව 

සිප වැළඳී වෙලාවක 

නෙතු පියන් පන්හිඳෙන් 

වෙලෙමි මා නූඹේ ළඟ 

තරු දෙනෙත් බොර දියෙන් 

හේදෙනා  සැදෑවක 

මුතු කඳුළු තියා මම 

හැඬුවෙමිය නූඹේ ළඟ 

ප්‍රිය වදන් මුදු තෙපුල් 

මගෙ ලඟින් කියාලන 

නුඹ දකින තුරු නෙතට 

සැනසුමක් නෑ හිතට 

හිටිගමන් මදහසින්

මා දෙනෙත් නිවාලන 

නුඹේ සුසුම් ළය මතින් 

ආදරෙන් තබනු මැන 

වැසි වැටී තෙතබරින් 

හදවතම තෙමාලන 

හඬ හඬා නූඹේ ළඟ 

හිඳිමත් සැපකි මට 

දුක් තැවුල් සිත් රිදුම් 

නැවතුමක් තබාලන 

තුරුළු වෙමි සෙනෙහසින් 

හාදුවක් තියා මම  

                                            -නිමන්තිකා -