වළකනු නටබුන් මතක

සිසිරයක සිරව ඇත 

හද සන්තානයම...

උලමෙකු ලෙසින් බෑඟිරි දෙයි 

පැතු සිහින...

කොවුලෙකු වගේ වියපත් 

අත්තටු රිදෙන...

නොම එනු කියා වළකනු 

නටබුන් මතක...

නිමන්තිකා 

ෆිල් හියුස්

බොඳව ගිය තිතක්ව 
මහත් මීදුමක් තුළ 
තණ නිල්ල බැලූ බැලූ අත පෙනෙයි 
ලං වෙන්න බැරි උනත්
සිත පිනෙයි... 

නිහඬ කුටියක් ලෙසට 
නුහුරු නුපුරුදු කමක් 
සීරුවට පිත්ත වට ගැට ගැසෙයි 
රිදී දැල්ලක් වගේ 
යළි මැවෙයි...අවදි වෙයි...

ශෝක ගී තෙත නුවන් 
ඇසෙන නෑසෙන වදන්  
හැම අතම කඩිමුඩියෙ ඇස ගැටෙයි 
නොතැවෙන්න යලි සුහද,... වැළපෙන්නේ කුමකටද?
පන්දුවෙහි මිස වරද නුඹේ නොවෙයි.... 

ලණු කොස්ස..

මේ අපේ මනුවා සම්බන්ධ  තවත් රසකතාවක්..
අපේ සෙට් එකේ ඉන්නවා වැඩිය උසත් නැති මහතත් නැති කොල්ලෙක් (බටු වර්ගයේ ) ... හැබැයි ඉතිං මේකගෙ වැඩ නම් සුපිරියි කොටින්ම ඉලෙක්ට්‍රොනික් බට්ටෙක්..(බට්ට ගැන කතාවක් පස්සෙ ලියන්නම් )
ඉතින් අපේ බට්ටගේ අප්පච්චි ඇවිල්ලා දක්‍ෂ ගෘහ නිර්මාණ ශිල්පියෙක්...

නිවාඩු දවසට, පුළු පුළුවන් වෙලාවට අපේ මිත්‍රයො "බට්ට ඩඩා" ට උපරිම සහයෝගයක් දෙනව.

දවසක්  අපේ බට්ට ඩඩා අපේම මිත්‍රයෙක්ගේ ගෙදරක වැඩක් කරන කොට 
අත් උදව්වට අපේ මනුවා ඇතුලු පිරිස සහභාගී උනාලු. 
අපේ සැට් එක ඉන්න තැනක ඉතිං පාළුවක් හතර මායිමක ඇත්තෙ නැත්තෙ මෙයාල විහිළු වලට උපන් හපන්නු ටිකක් නිසාවෙන්මයි..

 ඕන් ඉතිං එදත් කස්ටිය කෙනෙකුට බයිටක් දෙන ගමන්, කඩියෝ වගේ එහෙ මෙහ දුවගෙන ගජරාමෙට වැඩලු ..ඔහොම වැඩේ නැගල යන අතරෙ, වැඩ තද වෙලා ඉඳපු බට්ට ඩඩා මනුවට කිව්වලු 

"ලණු කොස්සක්  ගෙනෙන් පුතේ " 

මනුවට කියන දේවල් ඇහෙන්නේ අමුතුවට කියල මං කලිනුත් කියල ඇතිනේ..

ඉතිං මේකත්
 "හං" 
කියල දඩ බඩේ දුවල ගියාලු..ගිහිං මේකා ඒ ගේ වටේ දිව්වලු,මිදුලෙ වටයක් කරකුනාලු, 
ආයෙම කුස්සියටත් ඔළුව දමල බැලුවලු...පස්සෙ කඩාගෙන බිඳගෙන දුවන් ගියාලු.
ඕක නෝට් කරන් ඉඳපු බට්ට ඇතුළු අපේ සෙට් එක අන්දුන් කුන්දුන් වෙලා බලං හිටියලු..

ඒ වෙද්දි මනුවගේ පරක්කුව ගැන විපරම් කරපු බට්ට ඩඩා..., 

"කෝ මේ කොළුව?"

 කියාගෙන එතනට ආවලු.
මනුව දැකපු බට්ට ඩඩාගෙ ඇස් ලොකු වෙලා හිනාවක් දාන ගමන් මෙන්න මෙහෙම කිව්වලු,,,

"ඈ පුතේ..,   ඕකෙන් කොහොමෙයි බං කපරාරුවට දිය ඉහින්නේ????? "

වැඩේ මීටර් උන අපේ සැට් එක තක් බිර් වෙලා බලං ඉඳපු මනුව දිහා බලල එදා  බඩවල් අල්ලගෙන ඉල ඇදෙනකල් හිනා උනාලු.

ඇයි ඉතිං ලණුකොස්සයි උළුවස්සයි පටලෝගත්ත  අපේ මනුවා මතු වෙලා තිබුනෙ බාගෙට හදාපු උළුවස්සක් කරතියන් නොවැ.

ප.ලි . :- ("ලණු කොස්ස" යනු කපරාරුවට දිය ඉසීම සඳහා ලණු මිටියක් එක් කොට සදා ගන්නා උපකරණයකි) 

නිමන්තිකා 

මගෙ පපුවත් ආදරෙ රහ දනියි නංගියේ....

නූඹේ ළඟ

සඳ දියෙන් රළු පොළව 

සිප වැළඳී වෙලාවක 

නෙතු පියන් පන්හිඳෙන් 

වෙලෙමි මා නූඹේ ළඟ 

තරු දෙනෙත් බොර දියෙන් 

හේදෙනා  සැදෑවක 

මුතු කඳුළු තියා මම 

හැඬුවෙමිය නූඹේ ළඟ 

ප්‍රිය වදන් මුදු තෙපුල් 

මගෙ ලඟින් කියාලන 

නුඹ දකින තුරු නෙතට 

සැනසුමක් නෑ හිතට 

හිටිගමන් මදහසින්

මා දෙනෙත් නිවාලන 

නුඹේ සුසුම් ළය මතින් 

ආදරෙන් තබනු මැන 

වැසි වැටී තෙතබරින් 

හදවතම තෙමාලන 

හඬ හඬා නූඹේ ළඟ 

හිඳිමත් සැපකි මට 

දුක් තැවුල් සිත් රිදුම් 

නැවතුමක් තබාලන 

තුරුළු වෙමි සෙනෙහසින් 

හාදුවක් තියා මම  

                                            -නිමන්තිකා -

කමටහන

මෝඩ ඇල ළඟ ඇසතු බෝ රුක 

විජිනිපත් දහසක් සලාගෙන

සෙත් පිරිත් විසිකරයි සුළඟට 

සෙත් පතා දුක් විඳින නුවරට 

වර්ණ ටොපි චොකලට් කොළ සිඹින 

ප්ලාස්ටික් පොලිතීන් ලෙවකන 

තෙල් මන්ඩි කළු මඩ මිදී ගිය 

උදම් රළ දැක උදම් වෙන ඇළ 

මැද පන්තියේ හදවතක් මෙන්  

පිම්බෙමින් නලියන මෝඩ ඇළ 

ඉරේ ගිනි අඟුරක් වැටෙන විට 

තම හිසට තම පොත පමණමය 

බියේ සිලි සිලි බෑග පතුලින් 

සිහින කැබලිව බිම වැටෙන සඳ 

උණු තාර කකියයි පතුල් යට 

මේ දෙපා සෝඩි ටිකිරිද ?

ඇදුනු මරුවැල පැකිල බිම හුන 

විසුල එළවලු අතින් අහුලන 

මහළු මවකගෙ පයට පෑගෙන 

බිඳුණු විදුරු කැබලි දිළිසෙන 

බලු වසුරු රන් පයින් පාගන 

සෙමෙන් බොළඳව පෙම උරා බොන 

පෙම්වතුන් මන නුවණ කවි කල 

චිත්‍රපට දැන්වීම් පුවරුව 

ධූලි වැකි ලොතරැයි පතක් උඩ 

කඳුළු බිඳුවක් දිලිසෙමින් ඇත 

වාශ්පව අහසට නගින්නට 

ලඟා වනතුරු තාපාංකය 

නුවර දොර මග සෙනග ගැවසෙන - මෙ කවි කැබලි හමු වීය මෙමට 
නොවැටහෙයි ඉන් කවි තනන්නට - එකින් එක අමුණා හුයෙන් හුය 
තබා යමි එය ඇසතු රුක මුල - නොසැලකිල්ලට නොපෑගෙන්නට

සුදුසු ලෙස පහදනා සිතැතිව - දිනක පැමිණෙන බෝසතකු හට       

දයාබර විභාගය...

යනෙන මාවත දෙපස 
විහිඳිලා මල් සුවඳ 
සියොත් කැල එක් වෙලා                   
ගයනවා රස ගීත...
                                                                      
සිතෙනවා නවතින්න 
මොහොතකට ඔවුන් ළඟ 
දයාබර විභාගය..
මට කමා කරනවද ....?





ප :ලි : මේ බට්ට කාලේ ලියපු කවියකි.

කැහිකූරු ආලය

කැහිකුරකට  වගේ 

නුඹ මාව සැලකුවේ 

ලස්සනට ලඟට ගෙන 

තදින් පෙම උරා බී 

මන්මත්ව...,

සෙමෙන් 

වාතලයට මුදා, දුම...

නමුදු ශේෂ වී ඇත 

නුඹෙන් මා පැතු 

සැනසීම,

අළු අංශු මාත්‍ර ලෙස....

නිමන්තිකා

  

"ජුජුබ්ස් "

"ජුජුබ්ස්"... ඔහ් මොනතරම් රසවත් කෑමක්ද? 
හුහ් මතක් වෙනකොටත් කටට කෙල උනනව.
       (හැබැයි ඒ දිලාට )     

ජුජුබ්ස් මතක් වෙද්දි තුම්මුනින් දාඩිය දාන,කන් රතුවෙන , පට්ටම අවුලකට පත් වෙන අයත් ඔය අතරේ නැතුව නෙවි..

                                        "නෑ...."
     ඔයාල කෝමද ඒම කියන්නෙ ? එහෙම වෙන    ගොයියෙක් අපේ සැට් එකේ නම් ඉන්නවා. 

"ඔව් ඔව් අනේ.. වෙන කව්ද ඉතිං අපේ සුපුරුදු කථානායක තමා..

ඔව් ඔව්, මේකත් අපේ මනු පෙරල ගත්ත තවත් බාල්දියක් .

මේ මනුවගේ ඔපීසියේ කස්ටිය පවත්වපු උත්සවයක 

          සිද්දියක්..

දකුණු පළාතේ රූකඩ වලට ඉමහත් ප්‍රසිද්ධියක් උසුලන ප්‍රදේශයක, කනිෂ්ඨ විදුහලක අඩු අදායම් ලාභීන් ලෙස හඳුනාගත් සිසුදරුදරියන්ට පාවහන් ලබා දීමට ලංකාවේ ප්‍රසිද්ධ බැංකුවක් උත්සවයක් සංවිධානය කලා.ඉතිං අපේ මනුවත් ඔය වගේ වැඩ වලට උපරිම සහය දෙන කොල්ලෙක් වෙච්චී..

සංග්‍රහ කමිටුවේ සංවිධායක විදියට බොහෝම ඇප කැප වීමෙන් වැඩ කලා..

සංග්‍රහ සාදය "ලෙසටම " සංවිධානය කරන අතරතුරේ 

මනුවා ප්‍රීතියෙන් අමන්දානන්දයට පත් උනේ...මේන් මෙහෙමලු "ඕඕඕ ... ජුජුබ්ස්... කා....ලෙකින්.."

හැමට කලින් ඇස ඉස්සර උනා නුඹ ළඟ... 

හිතට හොරෙන් අත සක්මන් කලා නුඹ වට...

කටට හොරෙන් නුඹ ඉක්මන් උනා මගෙ දිව...

අපට හොරෙන් වැඩ ඉක්මන් උනා අපි ළඟ...

"මනු ඉක්මනට වරෙන් මචං , බොසා උඹව හොයනව.

ඔතන වැඩ ටික රෙඩි නේද??

ඉක්මනට යමන් .. ආරාධිත අමුත්තා යෝජනා කරලලු 

ශාඛා කාර්ය මණ්ඩලයටත් ඇවිත් පොඩි එවුන්ට සපත්තු බෙදන්න කියල.ඔතන වැඩ ටික සෙට්ල් කරල ස්ටේජ් එක ලඟට සෙට් වෙයන් " 

(ඒ මනුවගේ බැංකු ගජය )

හ්ම්.. මදෑ ජුජුබ්ස් කෑවා...

ඕවයින් සැලෙන කොල්ලොද අපි හුහ්

 (මිනිත්තුවකට මයික්‍රෝ තත්පර කොච්චරද වේගෙන් ජුජුබ්ස් අහුරු 2ක් අරං සාක්කුවේ ඔබා ගත්ත කොල්ලා...එසැණින් වේදිකාව අසල ) 

ඉතින් උත්සවේ  ලස්සනට වැඩේ කෙරීගෙන යන අතරතුරේ, බැංකු කාර්යමණ්ඩලයේ කස්ටියත් සපත්තු 

බෙදාදීම කරගෙන යනව. පුංචි උන්ගේ හිනා කටිං එකයි.  

ඔහොම ඉද්දී මනුවගේ වාරෙත් ආව.ස්ටේජ් එකට නැග්ගම අමුතු මෙව්වා එකක් දැනුනේ ආපු මැති ඇමතිවරු දෙමව්පියෝ..පුංචි ඈයෝ ඔක්කොමල කට කනේ තියං බලං ඉඳපු නිසා මිසක්, සබකෝලෙකට නම් නෙවි.

නමක් කියවුනා..පුංචි පැටික්කෙක් ආව, දණගහල වැඳලා දෝත බදල තෑග්ගත් අරං හිනාවේගෙන ගියපු විදිය දැකල අපේ එකාට අමුතු හැගීමක් හිතට ආපු නිසා, ඊළඟ පුංචි පැටික්කිගේ නම කියවෙත්දී අපේ එකා සාක්කුවට අතදාල ලේන්සුව ඇදල ගත්තේ හීනියට මතුවුණ දාඩිය බිංදු පිහගන්න උනත්,,

 ඔව්,, ඇත්තටම වේදිකාවේ 

 ලස්සනම ලස්සන වැස්සක් වැස්සේ හැමෝම 

සිනා ගන්වනගමන්...

ඔව් ඒක නිකන්ම නිකං වැස්සක් නෙවී..,

පාට පාට ලස්සන "ජුජුබ්ස්". වැස්සක්  

(මින් ඉදිරියට සිදුවූයේ කුමක්ද යන්න සිතීම ඔබට භාර කරමි) 
                           

ප.ලි . :- මෙය සත්‍ය සිදුවිමක් බව කරුණාවෙන් සලකන්න. 
නිමන්තිකා.

කොමෙන්ට් කව :)

              

   අපුල්ලද්දි රෙද්ද නොවේ මගෙ ආලේ 

     යන්නේ කෙලෙස රෙද්දක් ඇඳගෙන රාලේ 

කිම් කරම්ද අසරණ මා පඹගාලේ 

  ඇයි වස්තුවේ ගති නෑරුනෙ නූඹේ ආරේ ??????:P

නිමිත්ත :-නුවර කුමාරි :රුවක්

බයික් එක

මනුවා ගැන නම් කතා පොතක් ලියතහැකි...ඒ තරමටම අමුතු සිද්දි තමයි මේකට වෙන්නේ.......
ඉතින් ඔන්න මේකත් අපේ ආදරණීය මිත්‍රයට සිද්ද වෙච්ච දෙයක් තමයි..
මනුවා ජොබ් එකට ගියාට පස්සේ ඉතින් කලෙක ඉඳන් හිතේ තිබුන සිහිනයක් සපුරගත්ත.ඒ තමයි බයික් එකක් ගැනීම.පස්සෙ ඉතින් ඒකෙන්ම තමයි කොල්ලා ගමන් බිමන්.කොටින්ම කිව්වොත් ගෙදරට ගෙවල් දෙක තුනකින් එහා තිබුන කඩේටත් යන්නෙ ඕකෙන්.  

                                                  මේ සිද්දිය උනේ බයික් එක ගත්ත මුල් සතියේ..
මේකා ඉතිං ලොකුවටම කරන්නෙ බැංකුවට ගිහිං කොළකෑල්ලක් අල්ලාගෙන ඉඳල එන එක බව ඉතිං අපේ  සෙට් එකම දන්න දෙයක්   . ඔහොම ඉන්නකොට මේකට 11 ට විතර ඉන්න බැරි බඩගින්නක් එනව.එතකොට නම් ඉතිං මේකව, මැනේජර්ට වත් නතර කරන්න බෑ.එලියට දුවල මොනව හරි කාල එනව හොරා වගේ..

දැන් ඉතින් බයික් එකත් තියෙන නිසා කොල්ලා අම්බලන්ගොඩ ටව්මටම ගියා.පෙට්‍රල් ගහන්න රු 50ක් තියාගෙන ඉතිරි ඔක්කොම සල්ලිවල කෑව වෙනද වගේම. (අපේ මිත්‍රයට ක' බෑ හොඳේ ඉතින්  )
ආයෙම බැංකුවට ගිහිං දවස ගෙවාගෙන 4.15 ට විතර ගෙදර එන්න එලියට ඇවිත් බයික් එක නතර කරපු තැනට ගියාලු...මාර වැඩේ බයික් එක නෑලු. අපේ එකාට දැන් දවාලේ තරු පෙනුනලු.

ටයි පොල්ලේ ගැටෙත් බුරුල් කරන ගමන් පිස්සුවෙන් වගේ වටපිටාවේ හැමතැනම බලල, සිකියුරිටි අංකල් ගෙන් ඇහුවලු "බයික් එක කෝ" කියල.සිකියුරිටි අංකල් ටිකක් වෙලා මනුවා දිහා බලං ඉඳල කිව්වලු,

"මහත්තය දවාලේ බයික් එකෙන් එලියට යනව දැක්ක. ඊට පස්සෙ නම් දැක්කේ නෑ." කියල.
පස්සෙ තමයිලු  අපේ මනු මහත්මයට මතක් උනේ, ටවුන් එකට බයික් එකෙන් ගියාට ආවේ පයින් කියල.

නිමන්තිකා

A/L

දෑ අව්රුද්දක් පෙරුම් පුරාගෙන 

අත්තකිලමතානුයෝගීව 

එක්තරා බෝධියකින් නොව 

තුන්තරා බෝධියකින් 

නිවන් යන්නට පෙරූ

ප්‍රාර්ථනා පාරමිතාව 

ඔය අතරේ සමහරු මෙන්න මෙහෙමයිලු

අ.පො.ස උ /පෙ .

නිමන්තිකා 

"කොළකැඳ සමිති හා ඉන්ටවීව් "

අද නම් කියන්න තනන්නේ අපේ මිත්‍රයෙක් / සහෝදරයෙක්ට  සිද්ද වෙච්චි ඇබැද්දියක් ගැන.
අපි ඔහු "මනූ " ලෙස හඳුන්වමු. ඇත්තටම කියනවා නම්, අපේ සෙට් එකෙන්ම දියුණු වෙන්න තදින්ම උණ තියෙන්නෙ මෙන්න මේ පුද්ගලයට තමයි. 

වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම හිත හොඳ කොල්ලෙක් උනත්, ඒ හොඳ හිත නිසාම "මනුවට" වෙන අකරතැබ්බ  වලත් අඩුවක් නම් නෑ.

                          වාණිජ අංශයෙන් උ /පෙ කලාට සරසවිය පැත්තේ යන්න නම් ලැබුනේ නෑ ඉතිං.
ඕවට සැලෙන කොල්ලෙක් නොවෙන නිසාත්, ජීවිතය දිනන්න ලොකු උවමනාවක් තියෙන නිසාත් මලයා රස්සාවල් පස්සේ ගියා. ඒ  වගේම මෙයාගේ ලොකු හීනයක් තිබුණා රජයේ බැංකුවක රස්සාවක් කරන්න. 
ඉතිං කොල්ලා අහුවෙන හැම වේකන්සියටම වගේ අයදුම්පත් දැම්මා.පොඩි ජොබ් කට්ටක් සෙට් උනත්,මනු  එයාගේ හීනය නම් අමතක කලේ නෑ..ඔය අතරේ ලංකාවේ පිළිගත්ත රජයේ ලොකු බැංකුවකින් සම්මුඛ පරීක්ෂණයක් කැඳවල ලියුමක් ලැබුනේ මනුගේ හිත විතරක් නෙවෙයි, අපි හැමෝගෙමත්  හිත් සතුටින් පුරවන ගමන්. 

සෙට් එකේ හිත හොඳ, පිස්සුවේ අඩුවක් නැති එකා වීමත්, කාගෙත් ආදරය දිනාගැනීමත්, නිසා කස්ටියම බොහොම උනන්දුවෙන් වැඩේට සෙට් වෙලා, මේකව පුරුදු පුහුණු කලා. ගමනට ඕන කරන අඩුම කුඩුම සෙට් එකෙන්ම සපයල දුන්නු නිසා අපේ මිත්‍රයට තිබුනේ දෙයියනේ කියල ගිහිං වැඩේ ගොඩ දා ගැනීමක් තමයි.

කොහොමින් කොහොමින් හරි මනු ඉන්ටවීව් ගියා. සෙට් එක එදා කොල්ලා එනකල් මග බලං උන්නේ යන තැන වැඩ  අනාගැනීමේ උපන් හැකියාවක් ඔහුට තිබුන නිසා.(නොසැලකිල්ල ත් හිත හොඳ කමත් නිසා )
                                                                            ඉතින් කෝම හරි මුල් දවසේ වැඩේ ගොඩ. මනුවා එදා ගෙදර ආවෙත් හිස් අතින් නම් නෙවෙයි.අත්සන් කරන්න බැංකුවෙන් දීපු පෑනත් මෙයා සාක්කුවේ දාගෙන ඇවිත් තිබුණා.(සොරකම් කිරීමේ පවිටු චේතනාවෙන් නම් නෙවයි , අමතක වීමෙන් ) :D

                   ඔහොම කාලය ගතවෙලා දෙවැනි දවසෙත් ඉන්ටවීව් ගියා.හොඳම සිද්දිය උනෙත් එදා.

ඉතිං බැංකුවේ ඉහල කටයුතු නිලධාරීන් කීප දෙනෙක් මනුගේ කතාවේ ප්‍රසන්න භාවයට පැහැදිලා, CV එක එහෙම බලලා ඇහුවලු,
" සමිති සංගම් වල ඉඳල තියෙනවද? "කියල. 
ඉතින් මේකා ගත් කටටම කිව්වලු "ඔව් " කියල.
ටිකකින් එතන ඉඳපු බඩ මහත තදයෙක් වගේ පෙනුන පොරක් මෙයාගෙන් ඇහුවලු
 "කොළ කැඳ සමිති වලත් ඉඳල තියෙනවද? " කියල.
දැන් නම් අපේ එකා කොර උනා කියල දැනුනත්, ඒ වගක් පෙන්නන්නේ 
නැතුව හෙන ලෝඩ් වගේ, පට්ට ප්‍රොෆෙෂනල්  විදියට මෙහෙම උත්තර දුන්නලු.
 "සර් මම එහෙම සමිතියක් ගැන නම් දැනුවත් නැහැ ." 
ආයෙම අර බඩ මහත කෙනා හීනියට හිනාවෙලා ඇහුවලු
 "මොන සමිති ගැනද පුතා දැනුවත් ?" කියල.
 පුතා කියලත් කතා කරපු නිසා ,සුහද බව දැනුන නිසා ඉතිං මනුවා දන්න කියන සමිති සංගම් ගැන ලිස්ට් එකක් කියාගෙන ගිහිං ,
"ඒත් සර් කොළකැඳ සමිති ගැන නම් මං අද තමයි ඇහුවෙත් "කියල කිව්වලු.
  
ඉන්ටව් බෝඩ් එකේ සේරම මූණට මුණ බලන් එක හඩින් හිනාවෙද්දී නම් අපේ කොල්ලට   ඒ .සී. එක ඇතුලෙත් දාඩිය දැම්මලු.පස්සෙ අර බඩ මහත මහත්මයා මැදිහත් වෙලා මෙහෙම කිව්වලු,
 "පුතා මම ඇහුවේ කුළඟන සමිති ගැන මිසක්  කොළකැඳ සමිති ගැන නෙවෙයි." කියල.

ඉතිං ඔය සිද්දිය සෙට් එකේ අයට ඇවිත් කිව්වම මනූට අත්වුන ඉරණම ගැන අමුතුවෙන් ලියන්න ඕන නැහැනෙ.ඒ වගේම අපිට‍ කොළකැඳ එකක් බොන්න සෙට් උනොත් ඉතින් අපේ මිත්‍රයව අනිවාර්යෙන්ම මතක් වෙනව.කට්ටිය සෙට් එක ඉද්දි එහෙම අවස්තාවක් අවොත් ඉතිං ප්‍රසිද්ධියේ බයිට් කරන්න බැරි  නම් කව්රු කව්රුත් මුනට මුණ බලල මනූ දිහාවට හීන් හිනාවකින් සංග්‍රහ කරන්න අපි අමතක කරන්නෙ නෑ.








ප.ලි . -: කොහොමහරි අපේ මිත්‍රයට ජොබ් එක හරි ගියා.අපේ සෙට් එක නම් කිව්වෙ ඉන්ටව් බෝඩ් එක හිනස්සල ජොබ ගොඩ දාගත්ත කියල. [නමුත් මනු ඇත්තටම දක්‍ෂ කොල්ලෙක්  :) ]                              


නිමන්තිකා.

අඳුර අතපත ගාන මුත් මම ඉවසමි, දෙනයනින් දිලිසී....

දරා ගනු නොහැකී 
ඝනඳුර, කෑලි කැපිය හැකි වී 
       අඳුර අතපත ගාන මුත් මම 
           ඉවසමි, දෙනයනින් දිලිසී....
                                           
                               

                         නැගෙන මුත් හදෙහී

                                 සුසුමන්, උරණ හද  කැළඹී..

                                     කිම් කරම් මම 

                                             යලිදු ,යලිනෙදු ඉවසනා                                                        යෙහෙකී ...

                              දිනක පෙරඹරෙහී... 

                     අරුණළු, කැරළි එයි දිළිහී 

                                         මහද සන්තානයේ                                                                     කුමරුණි,

                                              වඩිනු මැන සැරසී...  

   

                        

  නිමන්තිකා..

තරහව සහ ටිප් ස්විචය

ඔයාගෙ තරහවත්

හරියටම

අකුණු සැර වගේ..

පළාතක් දෙදරවන,ප්‍රචණ්ඩ

විනාසකාරී...

ඒ අබියස මගෙ

මුවත්

හරියටම

ටිප් ස්විචයක් වගේ

කාගෙ කාගෙත් යහපත

තකාම

පහතට නැඹුරු වන...

නිමන්තිකා

ඔබ ගැන මගෙ අතින් කවි ලියවුනා මදී ...

බෝසත් මව් ගුණය ඔබ ළඟ තිබුනි           රැඳී 
දෙවියොත් අම්මෙ ගුණ යහපත් කමට       වඳී
තිබුනත් ගුණ සුවඳ මගෙ හදවතේ             රැඳී 
ඔබ ගැන මගෙ අතින් කවි ලියවුනා           මදී 

කවි කිවිඳියන් වැනුවත් කොතරම්          සඳරූ 
ඔබෙ වත තරම් සඳවත නෑ මට           සොඳුරූ
ඇකයේ හොවාගෙන මා නැළවූ             අයුරූ 
මතකයි තවම ඒ නැළවිලි ගී                  මියුරූ 

දෙගුරුන් ළඟ නොමැති අඩුවක් නැහැ   දැනුනේ 
සෙවණැල්ලක් විලසිනි මා ළඟ              රැඳුනේ 
දරු සෙනෙහසට මැදි වී ජය කොඩි       බැඳුනේ 
ඔබෙ පපුතුරෙහි සෙනෙහහස නිති රැළි නැගුනේ 


මාගෙන් තොරවු ජීවිතයක් නුඹ      නොපැතී 
නූඹෙ ළය මඬල මා වෙනුවෙන් නිති  ගැහුනී 
පෙන්වා මග නොමග නිති දියුණුව       විමසී 
අම්මේ නිවන් යන්නට ඒ පිනම             ඇතී!! 

නිමන්තිකා ...

ප.ලි .මා අතහැර නුඹ ගොස් දැන් තෙඅව්රුද්දකි ..සත්තකින්ම නුඹ නමට මාතින් 

ලියවුනේ කවි අතලොස්සකි.ඒ මන්ද නූඹේ ගුණ වැයීමට මට ස්වප්තකය මදි නිසාවෙනි . 

හංස පොහොට්ටු..

"සංකිර්ණ රළු වැඩි "යයි කරමින් හෙට්ටූ 

කොයි කව්රුත් පැදයති ජීවිතේ බෝට්ටූ 

අඩ නිරුවත් උව,නොවුවත් ෆැෂන් පෙරට්ටූ 

අහම්බෙන් වගේ දුටුවෙමි ඇගෙ හංස පොහොට්ටූ 

නිමන්තිකා 

අoජු....

අoජු... 

    අදත් මං පාරදි බැකෝ එකක් දැක්කා.ඔයා මතකෙට අවේ නිතැතින්. අනේ ඉතිං ඒත් ඔයා කොහේ ඉන්නවද? මොනවා කරනවද? ඔයා හොඳින්ද ?මේ කිසිම ප්‍රශ්නෙකට උත්තරයක් මා ගාව නැති හැටි....

                                  මොනව උනත් අපේ අතීතෙ හරිම සුන්දරයි අංජු. ඔයා හුඟක් දැනුම් තේරුම් තිබුන කෙනෙක් උනාට ඒ කාලේ මම නං පුංචි බටු කෙල්ලෙක්. එකනේ ඔයා මට කට පුරා "බට්ටි" කියල කතා කලේ...

              අත්තම්මගේ තුරුලෙ හුරතලේටම හැදුන මට පුදුම සංයමේකින්, හිත නොරිදෙන්න දෙයක් තේරුම් කරන්න පුදුම හැකියාවක් ඔයාට තිබුන. අදටත් ජීවිතේට ඔයා කියලදීපු දේවල් මං පිළිපදිනව.

එත්.... 

      ජිවිතේට හමාගෙන ආපු හීන් හුළඟක් වගේ ආයෙමත් ඔයා හමාගෙනම ඈත් වෙලා ගියා. එදා ඔයා ගිය දවසේ ඉඳන් සතියක් යනතුරුත් මං සාංකාවට උණ ගැනිල බලාගත්තු අත බලාගෙන ඉන්නව කියල ඔයාට අපේ මාම  කිව්වම, සේරම වැඩ පැත්තකට දාල මාව බලන්න දුවන් එන්න තරම් ඔයා හුඟක් කාරුණික උනා. ඔයා ගාව මනුස්සකම කියන දේ අඩුවක් නැතුව තිබුන.

          මට මතකයි ඒ කාලේ ඔයා අපේ ගමේ තියෙන පස් කන්ඩි කපනකොට ඔයාගෙ බැකෝ එක දිහා මං පුදුම අසාවෙන් බලන් හිටිය. මං විතරක් නෙමෙයි, ගමේ පුංචි දරුවො ඔක්කොමල ඉස්කෝලෙ ගිහිං ඇවිත් බත් පත දිහාවත් නොබල දුවන් අවේ ඔයාගෙ වැඩබිමට. ඔයා ඒ හැමෝටම ආදරෙන් සැලකුව. ඒ උනාට බට්ටි නම් හිටියෙ ඔයාව අයිති කරගෙන. 

        ඒ දවස් වල "අංජු ත් මගේ... අංජු ගෙ බැකෝ ඒකත් මගේ..." කිය කියා අණසක පතුරවනකොට මං දිහා ඔයා ඇස් දෙක හීනි කරල බලල හිනාවෙලා ඔළුව අතගාල කියනව

"හොඳ දරුවෙක් වෙලා හොඳට ඉගෙනගන්න ඕන, හැමදාමත් ලස්සනම ලස්සන බට්ටියෙක් වගේ හොඳට හැදෙන්න ඕන" කියල.

     ඒ දවස් වල ඔයා හැමදාම මට පළතුරු ගෙනත් දෙනව කන්න කියල. වැඩබිමට එන්න එපා කියල අපේ මාම සත්තම දාද්දි මං බිම පෙරලිලා අඬනකොට අත්තම්ම කිව්වෙ 

"එක එක ජාතියේ පිරිමි ඉන්න තැන් වල කෙල්ලෝ එහෙම තියන්ඩ බෑ මයෙ රත්තරනෙ" කියල. 

        ඉතිං ඒ කාලෙ කිසිම බරපතලක් නොතේරුන මං කලේ හති වැටෙනකල් අඬපු එක .ඉතිං අත්තම්මට සිද්ද උනා මාවත් එක්කං වැඩබිමට එන්න.

                                                                  එදා දැනුන සතුටට ඔයා බැකෝ එකේ වැඩ කරන කිට්ටුවටම මං දුවගෙන ගියා. ඔයා පුදුම වෙලා ඉක්මනින් බැකෝ එක නතර නොකල නම් බට්ටිට දරුණු අනතුරක් වෙන්නත් තිබුන. එදා අපේ මාමා මට දෙන්න සැදී පැහැදී ඉඳපු ගුටි පුජාවෙන් මාව බේරුනේ ඔයා දුවල ඇවිත් මාව වඩාගෙන පැත්තකට ගිය නිසා.. එත් ඒ වෙලාවේ ඔයාගේ අත් දෙක හොඳටම ගැහුන කියල නම් මට හොඳට මතකයි. 

    එදා ඉඳන් ඔයා මාව බැකෝ එක ඇතුලෙන් තියං වැඩ කරන්න පටන් ගත්ත. අපහසු උනත් ඔයා මුකුත් කිව්වෙ නෑ. ඒ වෙද්දී හවස කිරි එක හදාගෙන ලේන්සුවකින් ඔතාගෙන වැඩබිමට අරං එන තත්වෙට අත්තම්මට හැඩගැහෙන්න සිද්ද වෙලා තිබුන. ගිනි කාෂ්ටක අව්වේ ඔයා වැඩ කරද්දි ඔයා ලඟට වෙලා බලං ඉද්දි දන්නෙම නැතුව මට නින්දත් යනව. ඒ වෙලාවට ඔයා වැඩ ටිකකට නතර කරල බොහොම ආදරෙන් මාව ගෙදර ඇරලනව.

                                                   

     ඉතිං ඔහොම ගලාගෙන ගියපු සුන්දර දවස් වලට තිත තියපු නපුරු දවසක් ආව.ඔයාලගෙ ගිවිසුම් කාලය ඉවර වෙලා තිබුන. එදා බට්ටි ට ඉස්කෝලෙ නිවාඩු දවසක් ඔයාල යද්දී අපේ ගම හුගක් ලස්සන වෙලා දියුණු වෙලා තිබුන. ඔයා ගමේ හුගක් ගෙවල් වලට ගිහිං කථා බහ කලා. ඒ හැම තැනම ඔයාගේ අතේ එල්ලිලා බට්ටිත් ගියා. ඔයා මුලින්ම ආව වගේම යද්දි අන්තිමට බට්ටිගේ ගෙදරට ආව. ඔයා අපෙන් වෙන් වෙලා යද්දී 

"අනේ අංජු යන්න එපා............!" කියල මං ඔයාගෙ අතේ එල්ලුනේ මුණ පුරාවට උණු කඳුළු ඉහිරෙද්දි. ඒ වෙලාවෙ ඔයාගෙ ඇස් දෙකත් රතුවෙලා තිබුන.

         එදත් ඔයා මගේ ඔළුව අතගාල "මතකනේ... හොඳම හොඳ ලස්සන බට්ටියෙක් වෙන්න ඕනෙ. ලස්සනට ආඩම්බරෙන් ඉන්න ඕනෙ. අඳුනන්නේ නැති පිරිමි අය ළඟට යන්න එපා. බුදුසරණයි බට්ටි!" කියල කිව්ව.

        එහෙම කියල අපේ අත්තම්මටත් වැඳලා බැකෝ එකේ නැගල යන්න ගියා.බට්ටි කෑ ගහල ඇඬුවා. අත්තම්මත්  ඇඬුවා. ආයෙ අසනීපවෙලා ඉද්දි ඔයා මාව බලන්න ඇවිත් යනකොට කිව්වෙ 

       "පුළුවන් උනොත් ආයෙ ඉක්මනටම එන්නම් බට්ටියො පරිස්සමින් ඉන්නකො" කියල. 

             

             ඒත් ඔයා ආවෙ නෑ...

          "නුවර ඉඳන් ගාල්ලෙ එන එක ඒ තරම් ලේසි දෙයක් නෙවෙයිනෙ" කියල අත්තම්ම කිව්වා.. සමහරවිට ඔයාට එන්න පුළුවන්කම තිබුණත් ඔයා හිතාමතාම ඒක මගහරින්න ඇති. මං ආයෙම අසනීප වෙයි කියන බයට.

            

              දින, සති, මාස, අවරුදු ගණන් ගෙවිලා ගියා. අදටත් මම මාමගෙන් ඔයා ගැන විස්තර ඇහුවොත් එයා දෙන උත්තරේ 

 "දන්නෙ නැහැ දරුවො".

  ඒ වුනත් එදා ඉඳල මං ආසම වාහනේ උනේ බැකෝ එක (මං කෙල්ලෙක් උනත්) අදටත් කොහේ හරි බැකෝ එකක් දැක්කොත් මං ඒ දිහා බලාගෙන ඉන්නව.

           දැන් බට්ටිත් ඔයා දැක්කට වඩා වෙනස් වෙලා. එත් ඔයා දැකපු පුංචි බටු කෙල්ල අදටත් මගේ ආත්මය ඇතුලේ ඉන්නව. මං "දිළිසෙන ඇස්" එක්කල කිව්ව

 "ඔයා කවදාහරි ලොකු උනාම කාර් එකක් ගන්න එපා, බැකෝ එකක් ගන්න" කියල.

 එයා එයාගෙ ඇස්  දෙක නළලට අරං "හපොයි "කිව්ව.

"ඇයි ඒ ?" කියල ඇහුවම මං මේ කතාව එයාට කිව්ව.

                                                             

         "දිළිසෙන ඇස් " නිතරම කියන්නෙ මේක පුංචි රටක් නිසා අපිට අංජු ව මුණගැහේවි කියල. එත් දැන් දශයකටත් එහා ගිහිං මයෙ හිතේ.. කමක් නෑ අංජු ඔයා ගැන හරි උතුම් විදියට, ඒ ලස්සන දවස් ගැන හරිම ලස්සන චිත්‍රයක් විදියට මගේ හිතේ ගැඹුරෙම තැන්පත් වෙලා තියෙනව.ඉතිං ඒ මතකය ඇතුලෙ අදටත් මට කියවෙන්නෙ...

 "අංජු ත් මගේ අංජු ගෙ බැකෝ එකත් මගේ......"

නිමන්තිකා ..

නුඹට හැඟෙනා

මේ පෙනෙන සැහැල්ලුව ,නිදහස 
නුඹට හැගෙනා ...
මගෙන් දුරකට 
ඇදී ගොස් බව
නුඹ  දැනගෙන උන්නා නම් ...
කිසිදිනක නිදහසේ 
මා සේම දුරකට 
ඉගිලෙන්නට නොසිතෙයි 
නුඹට නම් ...
වැයෙන අත් තටු තාල නගමින් නොව 
වේදනාවට ගැහෙන පියාපත් 
මේ දරනුයේ 
නිවාගන්නටයි ගින්දර 
හදෙහි ඇවිලෙන 
අදට හෝ ..... 
නිමන්තිකා 

සක්මන් සඳ...

සක්මන් සුදු සඳක් වෙලා 

සිත් අහසට විටක වඩින ,

ස්වප්න ලොවේ මල් අතරේ 

පරසතුමල සේම පිපෙන ,

නුඹත් ගියා සිතත් අරං 

මට කිසිවක් නැහැනෙ උරුම...

මාස ගණන් පෙරුම් පුරා 

ඔබෙ සිනහව දෙනෙත මැවෙන 

වදන් ගොළුවෙලා ආලයෙ 

සිව් නෙත් ආදරබර වුන,

ලෝකය තනි යායක් නම් 

කඳු හෙල් බාධා නොමවෙන 

කෙදිනක එක් වේවිද අප 

"ආලයෙ මුනිවත සුරකින " 

නිමන්තිකා .

FM අන්දරය

ඉතිං  "දිළිසෙන ඇස් " ..ඔයයි මමයි වැස්සයි හුගක් ලඟයි නොවැ . වැස්ස එක්ක අපේ තියෙන තවත් සොඳුරු මතක වලින් එකක් තමයි මේ..
                                  මේකයි කතාව.දවසක් මම "දිළිසෙන ඇස්" එක්ක හවස 6.30 ට විතර 120 කැස්බෑව පිටකොටුව බස් එකක හිටගෙන එනව ජොබට ගිහින්..අවට හොඳටම වැස්ස, නිකං නෙවේ අකුණු ගහනව,ගොරවනව එක යුද්දයයි.මං ඉතිං වැස්ස යටදි කොයි තරම් පිස්සු නැටුවත් අකුණු වලට බයයි නොවැ .
ඉතිං මං දිළිසෙන ඇස් ලගට කිට්ටුවෙලා ඇහුව "අපි බස් එකේ යද්දි අපිට අකුණු වදින්නෙ නැද්ද?"
ඉතිං දිළිසෙන ඇස් එයා දන්න ශිල්ප ඔක්කොම දමල මට ඒ ගැන විස්තර විචාරයක් දෙනව.ඔය අතරෙදි FM නාලිකාවේ නිවේදනය වුනා ලස්සන ළයාන්විත කටහඬකින් මෙන්න මෙහෙම දෙයක් ,""වැස්ස වෙලාවට මං මගේ boy friend එක්ක කතා කර කර  බස් එකේ යන්න හරිම අසයි... "  මමයි "දිළිසෙන ඇස්" යි මුනට මූන බලා ගත්ත.ඒ 
සැනෙන්ම අපිට තේරුනා මහ අමුත්තක්.එතකොටම අර නිවේදිකාව කියපි , අපි දැන් "...."(FM නාලිකාවේ නම)අහගෙන යනගමන් ඉන්නෙ .දැන් වටේටම හොඳටම වහිනව.බස් එකේ මාර්ග අංකය ,බස් රථය ලියාපදිංචි අංකය වගේම කොන්දොස්තර ,ඩ්‍රයිවර් මල්ලිලා ඇඳල ඉන්න T Shirt වලත් පාට කියපි.
ඉතිං අපිට දැනුන අමුත්ත ගැන අයෙ ඔයාලට සැකයක් නෑනේ..ඒ වෙලාවෙ විස්තර විචාරයට අදාල වන ගනයට අයත් උනේ දිළිසෙන ඇසුත් මමත් විතරයි.(තව අයියෙකුයි අක්ක කෙනෙකුයි හිටිය ඒ  දෙන්නත් හොදටම දොයි )
                                   බස් එකේ ඉඳපු කස්ටියගෙන් "ටියුබ් ලයිට්" නොවුන ටික දෙනෙක් හැරෙන්න අනිත්  හැමෝම වගේ අපේ  දිහා අමුතුවට බලල හිනාවක් දාද්දි මට නං වැස්සෙම හීන් දාඩියකුත් දැම්ම.
ඒ  එස් .එම් .එස්. එක  අර   FM නාලිකාවට කව්රු යැව්වද කියන එක අදටත් අපිට රහසක් උනාට ඒක අපේ ආදර අන්දරයට තවත් රසබර මතකයක් එක් කල බව නම් ඉතිං කියන්නම ඕනි.එදා "අයියෝ සල්ලි "කියල දිළිසෙන ඇස් ගෙ කටින් පිට වුනත් අදත් ඒ ගැන මතක් කරද්දි එයාගෙ දිළිසෙන ඇස් තවත් දිළිසෙන බවත් 
කියන්න ඕනි.  

වැස්ස ,මම සහ ඔබ .....

පළාතම අඳුරු කරගෙන ,ගස්වැල් අඹරවාගෙන ලොකුම ලොකු කුණාටු පරිසරයක් එක්ක නා කපන වැස්සක් ඇදහැලෙනව.මං දන්නව වහින වෙලාවට ඔයා ලෝකේ කොයි කෙලවරේ උන්නත් ඔයාගෙ හිත මං ගාවට දුවන් එනව කියල .ඒ තරමටම ඔයයි මමයි වැස්සයි හරිම ලඟයි .

වහින වෙලාවට මගේ හිතට පිහාටු ලැබෙනව.ඈතට ඈතට ඉගිලිලා යන්න තරම් සැහැල්ලු වෙනවා .වැස්සේ තෙමි තෙමි දඟ කරන එක පුන්චිකාලෙ ඉඳලම මට තිබුන පුරුද්දක්...එත් ඉතිං ඔයා බයයිනෙ මං තෙමිල ලෙඩ හදාගන්නව කියල.ඉතිං ඔයාගෙ උනාට පස්සෙ වහින වෙලාවට එලියට පැනල එක ඕසෙට තෙමෙන්න හිතුනත්,ඔයාට call  1ක් හරි පුංචි  sms 1ක් හරි දීල ඒ ගැන අහල ඔයාව කලබල කරන තරමට මං බොළඳ වෙනව.මගේ හැටි දන්න නිසාම ඔයත් හරිම ආදරෙන් එව ඉවසනව.

                           වැස්සයි ඔයයි මමයි එක්ක තියෙන මතකයන් නම් හුගක් තියෙනව.දවසක් නිදහසේ සැරිසරන්න කියල ඉදි වෙලා තියෙන ප්‍රසිද්ධ ස්ථානයක වාඩි  වෙලා අහස දිහා බලන් ඔහේ කියව කියව ඉද්දි එකපාරටම වැස්සක් කඩන් වැටුන . එදා නම් ඔයාටවත් මාව නතර කරන්න පුළුවන් උනේ නෑ.

දෙනෝදාහක් මැද්දෙ  ලෝකෙම දිනුව වගේ මං උඩ පැනල කෑ ගගහ දැඟලුව.ඔයා මාව නතර කරන්න කොයි තරම් උත්සහ කලත් අන්තිමේ ඔයාම හති වැටිල බොරුවට තරහ මුණක් මවන් මා දිහා බලං හිටිය.එත් ඔය දිළිසෙන ඇස් අස්සෙ ලොකූ ආදරයක් ඒ වෙලාවෙත් තිබුන..

                       තවත් දවසක campus එකේදී වැස්ස වැටෙනකොට ඔයා මාවත් ඇදන් බුදු පිලිමෙ ලඟම තිබුන ටකරන් මඩුවට දුවල ගියත් ඈත වැහි බින්දු වැටෙන හැටි දැකල හිත සලිත වුන නිසාවෙන්ම ඔයාවත් අතඇරල බෑග් එකයි කුඩෙයිත් බිම දාල මං එලියට පැනල උඩ බලාගෙන තෙමුන.එදා ඒ හට් එක ඇතුලෙ ඉඳපු අනිත් ළමයි ලෝකේ අටවෙනි පුදුමේ දිහා බලනව වගේ බලන් ඉද්දි ඔයා කොයි තරම් නං අසරණ වෙන්න ඇතිද කියල දැන් තමයි මට තේරෙන්නෙ.අන්තිමට මගේ බෑග් එකයි කුඩෙයි අරගෙන මාවත් ඇදගෙන ගිහින්, සාක්කුවෙන් ලේන්සුවක් ඇදල අරං ඔළුව පිහිදල ,හොඳ සත්තමකුත් දැම්ම .කෝම හරි එදා තෙමිල මට හෙම්බත් හැදුන.

                                               ඇයි ඉතිං‍ අව්වට කුඩේ ඉහලන්නත් කම්මැළි මම වැස්ස වෙලාවට බොහොම කැමැත්තෙන් කුඩේ අතට ගන්නෙ ඔයවයි මාවයි දෙන්නම තෙමෙන්න කියල ඔයා නොදන්නවා නෙවෙයි නේ ...ඇයි දවසක් හයියෙන් වහින වෙලාවක බස් එකේ අපි එනකොට වෙච්ච සිදුවීම .(ඒ ගැන වැඩි විස්තර වෙනම ලියන්න ඕනි )ඇයි ඔයා ගෙදර ගියපු දවසක හොදටම හවස් වෙලා ගොරව ගොරව වහිද්දි මං පාරෙදි  අඬ

අඬ ඔයාට call කරපු දවස....එදා නම් උණ ගැනුනේ ඔයාට . මොකද වැස්ස යට කොයි තරම් පිස්සුවෙන් දඟ කරත් අකුණු වලට ගොරවනවට මම කොයිතරම් බයද කියලත් ඔයා දන්නවනෙ.

                          ඒ නිසා වහින හැම මොහොතකම , මං වැස්ස යට දඟ කරයිද ,ගොරවනවට බය වෙයිද ,ඒ මුකුත් නැත්නම් මගේ කවි සිතුවිල්ලක් ලෝකයට   නිදහස් වෙයිද කියල ඔයාගෙ හිත මං ගැන කළබල වෙන බව නම් මං  දන්නව.

                                ඉතිං "දිළිසෙන ඇස් "වැස්සයි මමයි ඔයයි හුගක් ලඟයි ඒක හැමදාමත් එහෙම වෙයි ...

(පොස්ට් එක දිග වැඩිද මන්දා...එත් පුළුවන් උපරිම කෙටියෙන් තමයි ලිව්වෙ.)
                                 නිමන්තිකා 

කහ අරලිය මල

 ප්‍රපාතයේ සුපිපි 

සොඳුරු දසුන 

ලොවටම සුවඳ දුන් 

කහ අරලිය මල අතු අග ...

නෙලාගන්න විගසින්...

නැහැ ...බලා ඉන්න ඈතින් 

මලේ ලස්සන අරුම 

උඩු සිතත් යටි සිතත් 

ද්වන්ධ සටනක 

යෙදී සිටි මොහොතක 

නෙලාගෙන නොව 

කඩාගෙන ගියපසු 

ඒ මල කිසිවෙක්, 

නටුව පමණක් ඉතිරි කර 

වැලපුනා ඉකිබිඳ 

උඩුසිතත් යටිසිතත් 

සමගිව 

එකට අත් වැල් බැඳ ....

නිමන්තිකා 

නිහඬ වූ මුවක හඬ

මා දෙස
ශෝකී වෙසින් බලාපු ,
හොර ඇහින් බලාපු ,
අමනාපෙන් බලාපු ,
උපහාසයෙන් බලාපු ,
හිස් බැලුම් හෙලාපු ,
ස්තූතියි !
මෙකී නොකී සකල දනන් හට 
එත් 
නොවැටහුනි 
වැටහුනු බවක් 
මගේ නිහඬ සුගායනය 
මා අනිකකු නොව 
ඔබේ අනාගත ඉරණමේ 
සංකේතය මිස ...

නිමන්තිකා

එනු මැන....

ලස්සන සිහින රැයකදි සුදු සඳ                    ලෙසට 

නූඹ රුව පෙනෙයි මැවි මැවි යලි මගෙ         සිතට 

ඉස්සර වගේ ලංවීගෙන නුඹ                         ලඟට 

ආදරෙ කියන්නට තාමත් හිතෙයි                     මට

තරු මල් දියේ ගිලි ගිලි සඳ නැති                  දුකට

වැහි බිඳු වැටේ සීතල මල් පෙති                  මතට 

අමවක් රැයක නුඹ සුදු පුන්සඳ                  ලෙසට 

ඉස්සර දිනක ආලෝකය උනා                      මට 

නෙතුපිය පුරා ඉහිරී යන                     කඳුලකට 

සුසුමක් මුසුකරමි පරමල්                     සුවඳකට 

රහසක් කියා පාවෙන උඩු                  සුළඟකට 

නුඹ වෙත එවමි එනු මැන යලි             සිහිනයට 

                                                                 

නිමන්තිකා...